Ξεχωριστό συλλαλητήριο διοργανώνει αύριο στον Βόλο ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων, με αφορμή την συμπλήρωση ενός έτους από την τραγωδία των Τεμπών. Όπως είναι γνωστό, Εργατικό Κέντρο, ΑΔΕΔΥ, πρωτοβάθμια σωματεία, σύλλογοι και φορείς, έχουν προγραμματίσει παμβολιώτικο συλλαλητήριο για τις 10:30 το πρωί στην πλατεία Ελευθερίας, ενώ ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων Βόλου διοργανώνει ανεξάρτητη ταξική απεργιακή συγκέντρωση στις 10:00 το πρωί στο Ταχυδρομείο (Δημητριάδος και Αγ. Νικολαου).
Σε ανακοίνωση του Συντονισμού Συλλογικοτήτων αναφέρονται τα ακόλουθα:
Στις 28 Φλεβάρη του 2023 το «τρένο» των κυβερνητικών ιδιωτικοποιήσεων έδειξε με τον πλέον τραγικό τρόπο τον εγκληματικό του χαρακτήρα προς την κοινωνική πλειοψηφία. Ο επιβατικός συρμός Intercity 62, που εκτελούσε τη διαδρομή Αθήνα-Θεσσαλονίκη, συγκρούστηκε με την εμπορική αμαξοστοιχία 63503 που εκτελούσε το δρομολόγιο Θεσσαλονίκη-Λάρισα. Ο εκτροχιασμός και η ανάφλεξη των συρμών προκάλεσε τον θάνατο 57 ανθρώπων και τον τραυματισμό τουλάχιστον άλλων 85. Με αυτό τον τρόπο το κρατικό έγκλημα στα Τέμπη κατέκτησε μια τραγικά περίοπτη θέση σε έναν κατάλογο εγκλημάτων που δεν έκλεισαν και δε θα κλείσουν τον κύκλο τους αν δεν ξηλωθεί η δολοφονική πολιτική των αστικών κυβερνήσεων, του στρατηγείου εκμετάλλευσης και πολέμου της ΕΕ και της ολιγαρχίας του πλούτου. Ελάχιστους μήνες εξάλλου μετά οι κρατικοί θεσμοί και μηχανισμοί βάφουν ξανά τα χέρια τους με αίμα και σπέρνουν στον εργαζόμενο λαό ανύποπτη καταστροφή με τη δολοφονία εκατοντάδων μεταναστών στην Πύλο, με την εν ψυχρό δολοφονία Ρομά και με τις πλημμύρες και της πυρκαγιές σε Θεσσαλία, Έβρο κ.α.
Δεν έχουμε ούτε εθνικό πένθος, ούτε μια αλληλουχία τυχαίων γεγονότων. Έχουμε έναν σκληρό κοινωνικό πόλεμο από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, που διεκδικεί κάθε πεδίο της κοινωνικής και οικονομικής μας ζωής, κάθε πεδίο ελευθερίας, κάθε ρανίδα του χρόνου μας και φτάνει μέχρι το σημείο απόκτησης δικαιώματος ζωής και θανάτου επι των ζωών μας. Αυτός ο κοινωνικός πόλεμος είναι το κόκκινο νήμα που ενώνει τη θανατηφόρα ιδιωτικοποίηση της υγείας που εμπεδώθηκε την περίοδο της πανδημίας, με τις μεγάλες ενεργειακές επενδύσεις (καύση σκουπιδιών, LNG, ανεμογεννήτριες κ.α) που οργώνουν βουνά, δικαιώματα και συνθήκες διαβίωσης, με την εμπορευματοποίηση της γνώσης και της έρευνας με αποκορύφωμα το νόμο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, την πρόσδεση της αγροτικής παραγωγής όλο και περισσότερο στο άρμα των κολοσσών του αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος του κεφαλαίου, που μετατρέπει τα αγροτικά προϊόντα σε είδη πολυτελείας για την κοινωνική πλειοψηφία, που φτωχοποιεί τους μικρούς αγρότες και επιβάλει συνθήκες εργασιακής Μανωλάδας στους χιλιάδες εργαζόμενους της πρωτογενούς παραγωγής
Εδώ και περίπου 2 μήνες διεξάγονται παράλληλα δυο κρίσιμοι αγώνες. Στα πανεπιστήμια, ενάντια στην περεταίρω ιδιωτικοποίηση και επιχειρηματικοποίηση της εκπαίδευσης. Στους κάμπους για να βρεθούν πεδία επιβίωσης για τα πιο φτωχά κομμάτια της αγροτικής παραγωγής, μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο που καθορίζεται από τις όλο και πιο ταξικές αναθεωρήσεις της ΚΑΠ, αλλά και τις καταστροφές που προκλήθηκαν με ευθύνη των κρατικών μηχανισμών στις πλημμύρες. Εδώ και δυο μήνες η συνδικαλιστικής γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ, με τη σιωπή της και την απραξία της επιδιώκει μεθοδευμένα να μη συνδεθούν αυτά τα ρεύματα αντίστασης και κυρίως μην μπολιαστούν με ένα ρεύμα πανκοινωνικού – πανεργατικού ξεσηκωμού. Ακόμα και η απεργία στις 28 Φλεβάρη κηρύσσεται εξαιρετικά αργοπορημένα και χωρίς στόχευση κλιμάκωσης από τις κυρίαρχες δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος. Η «ενωτική» διάθεση εξάλλου ΕΚΒ και ΠΑΜΕ, δε βασίζεται σε κάποιο σχέδιο κλιμάκωσης και συσπείρωσης αγωνιστικών δυνάμεων, αλλά στη μετατροπή της απεργίας στις 28 Φλεβάρη σε μια εθιμοτυπική εκδήλωση. Δεν ξεχνάμε εξάλλου πως είναι οι ίδιες δυνάμεις που μετά το έγκλημα στα Τέμπη και τη μαζική παρουσία του λαού στους δρόμους των πόλεων, συνέβαλαν στο «ξεφούσκωμα» της λαϊκής οργής, εν αναμονή των εκλογικών αναμετρήσεων.
Στην απεργία στις 28 Φλεβάρη, κατεβαίνουμε στους δρόμους για να εκφραστεί η ανάγκη οι σημερινοί αγώνες να αναβαθμίσουν το πεδίο της σύγκρουσης με την κυβέρνηση, το κράτος και το κεφάλαιο, να ξεπεράσουν το δοσμένο τρόπο πάλης και αντιπαράθεσης, για να μπορέσουν να είναι νικηφόροι, αποτελεσματικοί και εργαστήρια μιας νέας συνείδησης που δε θα ζητιανεύει τα ψίχουλα, αλλά θα διεκδικεί ολο το καρβέλι. Κατεβαίνουμε στους δρόμους γιατί δε θέλουμε να γίνουμε ημερολόγιο συλλογής τραγικών κρατικών εγκλημάτων, αλλά να παλέψουμε ενάντια σε όποιους και ότι δολοφονεί. Τις ιδιωτικοποιήσεις, τα προγράμματα σταθερότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας, την καπιταλιστική κερδοφορία, τους εθνικούς στόχους. Για να δημιουργήσουμε ένα ακηδεμόνευτο ταξικό ρεύμα στο εργατικό κίνημα, που δε θα το μετατρέπει σε κατοικίδιο στα σαλόνια της αστικής τάξης και πραματευτή των δικών μας συμφερόντων, αλλά θα συμβάλει στην αναγέννηση του, με νέες μορφές και όργανα και κατεύθυνση πολέμου ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία. Δίνουμε ραντεβού στους δρόμους γιατί θέλουμε έναν άλλο κόσμο για εμάς και από εμάς. Τίποτα δε θα ξεχαστεί. Η μόνη απάντηση ο δρόμος .