Περιμέναμε ότι θα το απολαμβάναμε και ήταν στιγμές που ανυπομονούσαμε να τελειώσει. Όχι επειδή ήταν περιορισμένου ενδιαφέροντος θέαμα, αλλά κυρίως γιατί η βροχή μας διέλυσε. Κι εμάς και τους καλλιτέχνες. Οι βάρκες ήταν εντυπωσιακές, γεμάτες με όλο αυτό τον ενθουσιασμό, τη νιότη και την πολυχρωμία. Όμως, είχαν δυο βασικά μειονεκτήματα. Το πρώτο ότι τα πλάνα δεν βοήθησαν να δούμε en face που θα έλεγαν κι οι Γάλλοι τους σημαιοφόρους. Τον Γιάννη δεν τον είδαμε ποτέ. Δεν θα μπω στον πειρασμό να σχολιάσω τις φωτογραφίες που όντως τον έδειχναν, αλλά με ένα σωρό παράγοντες γύρω του και κανέναν αθλητή. Έκαναν λεζάντα θα έλεγαν κάποιοι. Το δεύτερο ήταν ότι καθυστερούσαν πολύ να φτάσουν στον προορισμό τους, οπότε δημιουργούσαν κενά.. «προγράμματος», τα οποία έπρεπε να καλυφθούν ακόμα και με κομμάτια που έχουμε συνηθίσει να τα βλέπουμε και να τα ακούμε σε τελετή λήξης.
Το σόου της Lady Gaga ήταν πολύ λιγότερο από αυτό που περιμέναμε. Αρκετά γαλλικό, αλλά καθόλου ευφάνταστο. Η Αγιά Νακαμουρά ήταν πιο ενεργητική, με σκηνοθεσία και χορογραφία βγαλμένη από half time show του Super Bowl. Η μουσική του Μπιζέ σε heavy metal διασκευή αρχικά και στη συνέχεια όπως την έχουμε αγαπήσει μας άφησε με ένα χαμόγελο. Η καταρρακτώδης βροχή δεν μας επέτρεψε να απολαύσουμε απερίσπαστοι το σενάριο και κυρίως τις εικόνες από τις όχθες του Σηκουάνα. Κι εμείς που ήμασταν εκεί άλλωστε, βλέπαμε τα δρώμενα στο μεγαλύτερο μέρος της τελετής από γιγαντοοθόνες. Ήταν σαν να βρίσκεσαι στον Μπερναμπέου και να βλέπεις τη Ρεάλ να παίζει τελικό Τσάμπιονς Λιγκ στο Μετροπολιτάνο.
Κι όλα έγιναν πιο μαγικά, όταν οι γλυκιές και αισιόδοξες νότες του Τζον Λένον από το imagine απλώθηκαν για να επικαιροποιήσουν την αναγκαιότητά τους, σε μια εποχή που η ειρήνη είναι τόσο απατηλή. Η εκεχειρία των Ολυμπιακών Αγώνων τείνει να γίνει ένα σύντομο ανέκδοτο. Και στη συνέχεια αντέξαμε τα κενά μέχρι να εμφανιστεί ο ιππότης χωρίς πρόσωπο για να παραδώσει αρχικά την ολυμπιακή σημαία και στη συνέχεια τη δάδα στον Ζινεντίν Ζιντάν. Οι λίγοι αθλητές που βρίσκονταν στην πίστα ένθεν και ένθεν φώναζαν εν χορώ αυθόρμητα «Ζιζού – Ζιζού» κι εκείνος έγινε πιο προσιτός από ποτέ. Μοίραζε χαμόγελα και χειραψίες, πριν βάλει στο παιχνίδι τον Ράφα Ναδάλ. Κι εκείνος με τη σειρά του τον Καρλ Λιούις, τη Νάντια Κομανέτσι και την Σερίνα Γουίλιαμς. Τι μαγικό κουαρτέτο από τα μικράτα, τη νιότη και τα μεσόκοπά μας χρόνια. Στη συνέχεια η αφρόκρεμα του γαλλικού αθλητισμού συγκεντρώθηκε στον Λούβρο και προχώρησε στην Αψίδα του Θριάμβου για να παραδώσει το τελικό «φως» στην Μαρί Ζοζέ Περέκ και τον Τέντι Ρινέρ. Δεν χόρταινα να βλέπω τη συγκίνηση αυτής της υπέροχης 400άρας που μας είχε θαμπώσει τη δεκαετία του 90 στη Βαρκελώνη και την Ατλάντα.
Η φλόγα άναψε, αερόστατο την απογείωσε, όμως τίποτα από αυτά δεν θα είχε αξία αν το φινάλε δεν ήταν αυτό που τελικά ήταν! Τα πέντε λεπτά που έσωσαν τις πέντε ώρες. Η στιγμή που ο ύμνος της αγάπης της Εντίτ Πιάφ πέρασε σαν χάδι από την πλατεία και σκαρφάλωσε στον πύργο του Άιφελ, στο σημείο που βρισκόταν η Σελίν Ντιόν. Σε αυτό το σκηνικό και τη συγκεκριμένη στιγμή έκανε την ερμηνεία της ζωής της! Τέσσερα χρόνια μετά το τελευταίο live της και δυο χρόνια από τη στιγμή που ανακοίνωσε τη σοβαρή ασθένεια που την ταλαιπωρεί. Ήταν συγκλονιστικό! Δεν ήταν η Σελίν, ο Πύργος του Άιφελ, ο φωτισμός, ο ύμνος στην αγάπη. Ήταν όλα μαζί. Τη συγκεκριμένη στιγμή. Και υπό αυτές τις συνθήκες. Βγήκαμε στο δρόμο με χιλιάδες άλλους για να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Ο Παναγιώτης και η Πηνελόπη με ρώταγαν πώς μου φάνηκε; Πέντε λεπτά μπορεί να είναι αρκετά για να σώσουν μια πεντάωρη παράταση, τους είπα. Όμως, σκεφτόμουν ότι ένα τέτοιο συναίσθημα πληρότητας που μου έφερε το φινάλε, άξιζε και όλη την αναμονή και όλη τη βροχή. Δεν ήθελα να το μοιραστώ εκείνη τη στιγμή με κανέναν. Μπορώ να το κάνω τώρα. Αυτό είναι το Παρίσι 2024! Καλή αρχή!
Xρήστος Σαράντος